Nemiri u Egiptu su već duže vrijeme u fokusu svjetske javnosti, a svako pogoršanje situacije u toj zemlji direktno se odražava na rast cijene nafte, najviše zbog problema sa transportom kroz Suecki kanal. Prije tačno četrdeset godina naftna kriza uzdrmala je svjetsko tržište kapitala, a 1973. godina upamćena je i po pokretanju najvećeg napada Egipta na Sinajskom poluostrvu. Četiri decenije naftnih previranja obilježili su ratovi na Bliskom i Srednjem istoku koji su opisivani i o kojima se izvještavalo kao o sukobima suprotstavljenih vjernika, ekstremističkih grupa i pobunjenika.

Cijena nafte, najvažnijeg energenta, čije rezerve se vremenom smanjuju, na prelazu između dva milenijuma višestruko je uvećavana tokom ratova na ovim područjima; u potragu za njom krenulo se svuda, a uporno joj se pokušava naći i zamjena. Osim alternativnih izvora energije, koje, naročito u zemljama Zapadne Evrope, omogućavaju funkcionisanje industrijske proizvodnje pokušavaju se pronaći i rješenja za ono za šta je, usljed tehnoloških ograničenja, nafta i dalje neophodna. Istraživanje nafte u crnogorskom podmorju već neko vrijeme je jedna od najvažnijih tema u domaćoj ekonomiji, dok se susjedna Srbija sve više koncentriše na dobijanje gasa iz uljnih škriljaca, kojima je ujedno i najbogatija zemlja u regionu. Ekonomska računica ukazuje na isplativost ovakvih poduhvata, budući da je, iako su inicijalni troškovi visoki, cijena gasa dobijenog na ovaj način trostruko niža od onog dobijenog drugim oblicima proizvodnje.

Sjedinjene Američke Države već duže vrijeme koriste energiju dobijenu na ovaj način, no razmatranje samog postupka bio je još jedan povod da iznova razjedini oko brojnih pitanja neusaglašene zemlje Evropske unije. Istraživanja evropskih agencija za praćenje javnog mnjenja pokazala su da tri četvrtine Evropljana strahuju od negativnih efekata ovakvog načina eksploatisanja energije, prvenstveno zbog očekivanja da bi se ovim mogla nanijeti šteta životnoj sredini. U EU ne samo da još nigdje nije iniciran ovakav postupak dobijanja gasa, već je u Francuskoj i Bugarskoj on čak i zakonom zabranjen. Na drugoj strani Velika Britanija i Poljska kao vodeći zagovornici ovih istraživanja za njih već izdvajaju sredstva, a pridružile su im se Mađarska i Španija koje u ovome vide najveću razvojnu šansu u postkriznom periodu.

O ovom metodu dobijanja gasa proširio se veliki broj dezinformacija, međutim, rezultati stručnih ispitivanja potvrdili su da su brojke kojima se u iznesenim navodima licitiralo znatno manje kada je riječ o negativnim efektima i neuporedivo veće kada se govori o prednostima. Jedna od prvih kritika javnosti odnosila se na visok stepen zagađivanja životne sredine, međutim, dokazano je da je, na primjer, dobijanje energije iz vjetroelektrana, koje se naročito u EU promoviše kao poželjna „zelena“ varijanta u stvari čak i štetnije po okolinu. Rezultati istraživanja u SAD pokazali su da u saveznim državama Teksasu, Pensilvaniji i Vajomingu, gdje se i odvija vađenje gasa iz škriljaca, ne postoji ni jedan primjer kontaminacije. Nakon što se protekle sedmice u EU stvorila polemika između pristalica i protivnika ovog procesa, britanski naučnik i novinar Met Ridli u kolumni za magazin The Times razbio je pet najčešćih mitova o ovoj djelatnosti koji su plasiranjem neprovjerenih informacija putem medija dospjeli u javnost.

Najčešći razlog protivljenju ovom načinu proizvodnje bili su navodi da se njime izazivaju zemljotresi, zagađuje sistem voda, oslobađa metan, troše iracionalne količine vode, kao i da u prirodu dospijevaju velike količine različitih toksičnih materija. Ridlijevo korak po korak negiranje svakog od ovih mitova omogućilo je evropskoj javnosti sagledavanje ovog pitanja iz drugog ugla. U međuvremenu Holandija je obustavila proizvodnju gasa na ovaj način, a debate za i protiv kojima se pokušava otkriti da li se radi o velikom prirodnom i društvenom riziku ili pak karti za put u energetske slobode vode se na institutima i razmatraju u televizijskim emisijama.

U ovoj zemlji, čuvenoj po velikom broju različitih energetskih postrojenja nadležne institucije redovno sprovode istraživanja o nacionalnoj i globalnoj energetskoj slici, a lokalni mediji tokom protekle sedmice prenijeli su rezultate jednog od njih u kojem se navodi da su očekivanja javnosti neuporedivo optimističnija od onoga što je realni prikaz stanja u energetici. Kada je riječ o gorivima, kao i načinima za dobijanje električne energije globalne rezerve su u proteklih četrdeset godina opale 13 odsto, a prognoze su da bi do 2035. pad mogao iznositi 30 odsto. Ipak, generalno loša energetska slika EU može se posmatrati kao šansa za zemlje regiona, a od učešća energenata u izvozu zavisiće i njihova dalja ekonomska budućnost.