Najveće objelodanjivanje tajnih podataka u istoriji istraživačkog novinarstva najviše je pogodilo najmanje zemlje.

Velike i moćne, za čije zvaničnike se takođe vezuje ovaj skandal, navikle su na različite unutrašnje i spoljne potrese, pa ni ovoga puta nijesu toliko potrešene koliko male, među kojima najviše Island, gdje je funkcija premijera Sigmundura Davida Gunlaugsona dovedena u pitanje zbog navodnog konflikta interesa.

Specifičnost islandske ekonomije je u tome što 2008. godine, kada je izbila kriza, bankarski sektor nije spašavan, već su tri velike banke puštene da propadnu. U suprotnom, ekonomija ove zemlje bila bi u potpunom kolapsu, jer mali sistem ne bi mogao da preživi toliki odliv budžetskih sredstava.

Gunlaugson je na funkciji od 2013. godine, otkako je islandska ekonomija stabilna. Populacija upola manja od crnogorske ima stopu nezaposlenosti nižu od tri odsto. Afera “Panama Papers” navela je građane Islanda da zatraže ostavku premijera, jer su procurili podaci da su on i njegova supruga koristili of-šor kompanije kako bi utajili milionske iznose poreza.

Za razliku od većine drugih zemalja, gdje ostavku traže politički oponenti, na Gunlaugsona su bijesni i bankari. Iako se ključni potez odigrao prije njegovog dolaska na funkciju, njegov odnos prema bankarskom sektoru učvrstio je već postavljene principe, a kreditorima nametnuo dodatnu taksu.

Ipak, iz objavljenih podataka danas vidimo da je političar, koji navodno prezire strane kreditore, zapravo oženjen jednim takvim i dobijamo nikad jasniju lekciju da je populizam najbolji paravan ilegalnom.