Nakon što su zapadne zemlje najavile pooštravanje sankcija Ruskoj Federaciji, kurs rublje našao se prošle sedmice na najnižem nivou u odnosu na američki dolar u posljednjih deset godina, skliznuvši do vrijednosti koju je imala početkom marta kada se, po površini najveća zemlja na svijetu, svjesna ograničenja koja bi mogla uslijediti, okrenula zaštiti sopstvene ekonomije.

Svjetska javnost okrenula se razmatranju efekata ruskog odgovora na sankcije, uglavnom fokusirajući se na posljedice koje bi izazvala obustava uvoza prehrambenih proizvoda, licitirajući mogućim gubicima zbog uskraćenog plasmana na jedno ogromno tržište, šireći paniku izvan granica logičnog i racionalnog.

Dio zapadnih medija, uglavnom onih koji se zalete da osude svaki potez svojih državnih politika, a koji pritom ni ne prikažu odnos troškova i koristi vladinih odluka, a još manje ga uporede sa modelom koji bi sami ili oni koje podržavaju predložili (ukoliko u svijesti uopšte imaju alternativno rješenje izvan puke želje za konstantnim osporavanjem svega i po svaku cijenu) navode da je reakcija Kremlja zapravo šansa za oporavak ruske ekonomije.

Ovo bi, uz činjenicu da rublja klizi ka novom minimalnom rekordu i bila olakšavajuća okolnost kada bi se zanemario podatak da ogroman broj zapadnih investitora napušta rusko tržište. U kritizerskim člancima sa najmanjim zajediničkim sadržaocem „ovako nipošto ne treba“, a bez i jednog „ovako bi bilo bolje“ činioca ono što teži nuli prikazuje se kao vrijednost koja teži beskonačnosti.

Kao da iz svakog autora ove formule koja zanemaruje brojčane pokazatelje progovara po jedan Sergej Glazjev, nedavno imenovani ekonomski savjetnik Vladimira Putina, nekadašnji komunista, današnji patriota, čije viđenje ruske, ali i svjetske ekonomije više liči na odraz stvarnosti u ogledalu, nego na nju samu.

Nesporno je da Rusija ima i pravo i razlog da svim raspoloživim mehanizmima štiti od posljedica prekida spoljnotrgovinskih odnosa sa zemljama koje su joj godinama unazad bile partneri i sa kojima se razmjena odvijala gotovo po inerciji, u sistemu u kojem se tačno znalo ko što proizvodi, a ko kupuje.

Takođe, nije za osudu ni ograničavanje deviznih transakcija, onemogućavanje kreditiranja u stranim valutama i oslobađanje tuđih državnih zapisa, pa ni sam moto ruskih zvaničnika da je ovo šansa za tu zemlju.

Sporno je tumačenje posljedica takvog poteza uglavnom evropske, u izrazito manjoj mjeri američke, a ni u najmanjoj mjeri britanske javnosti da bi zemlja sa potpunim monetarnim suverenitetom mogla povlačiti poteze koji joj ne idu na ruku. Posljedica takve logike uslovljena je samim vrednovanjem monetarnog suvereniteta – većina zemalja EU ga se odrekla, SAD ga koriste kada god je neophodno, a u Velikoj Britaniji ima status svetinje.

Stoga, bez detaljnijeg osvrta na rublju, zabrinutost za posljedice obustave uvoza, svojstvena medijima koji možda i iskritikuju poneku odluku Evropske centralne banke, ali klut eura postavljaju iznad svake evropske vrijednosti lišena je svakog smisla, osim nastojanja da se šokantnim naslovima i još šokantnije nelogičnim člancima širi panika koja utemeljenje ima još jedino u želji za povećanjem gledanosti i čitanosti takvih osvrta.

Francuski, italijanski i holandski mediji utrkuju se ko će spretnije ukupnu krivicu svaliti na Baraka Obamu, predstavljajući Evropu kao kolateralnu štetu američko-ruskih odnosa. No sve ovo zanemarivo je u osnosu na tumačenje onoga što se tiče energetike.

Ograničenja koja se odnose na prodaju, snabdijevanje, prenos i izvoz određenih tehnologija koje odgovaraju naftnoj industriji, a koje se zapravo odnose na materijal za izgradnju naftnih cjevovoda, opreme za bušenje tla i ispumpavanje nafte evropski mediji iskoristili su da najave „ko preživi – pričaće“ ledenu zimu bez grijanja, iako se u ruskom odgovoru nigdje ne pominje obustava isporuke gasa.

Da li evropski kritičar, nesvjestan da, za razliku od voća koje više neće izvoziti Rusiji, izvoz gasa zahtijeva infrastukturu, strahuje da bi gas namijenjen EU mogao završiti, u, recimo Južnoafričkoj Republici ili Angoli, sa kojima je izgradila diplomatske odnose, ali ne i gasovode? Možda ne nužno, ali do razotkrivanja da poente nema njegov se sadržaj konzumira.