Univerzalna primjenjivost matematičkih principa pogodno je sredstvo za razumijevanje velikog broja fenomena i kada su društvene nauke u pitanju, ali i pokazatelj da većina pravila postoji samo u teoriji. Beskonačna djeljivost brojeva uvjerila bi vas da tanku papirnu foliju velikog formata možete presaviti bezbroj puta, no kada biste to pokušali vidjeli biste da deformisanje stranice nije moguće unedogled. Isto važi i kada su rastuće brojke u pitanju, a praktičan primjer najuočljiviji je na težnji ka trajnom ekonomskom rastu. Očekivanja da privreda neprestano raste nerealna su bez dodatnog impulsa, a posmatrajući tok istorije uviđa se da oni nijesu česti.

Rast bruto domaćeg proizvoda po glavi stanovnika na globalnom nivou od početka drugog milenijuma do 1830. godine iznosio je u prosjeku svega 0.04 odsto godišnje, što znači da je tokom više od osam vjekova svjetska privreda stagnirala. Razlog za ovakvo stanje je nedovoljan nivo tehnološkog napretka zbog kojeg obim trgovine u kojoj su dominirali poljoprivredni i zanatski proizvodi nije mogao da se poveća. Do kraja 18. vijeka značajniji razvoj nauke događao se jedino u italijanskim gradovima-državama i carskoj Kini, nakon čega je trgovina dobila veći zamah. Od 19. vijeka centri razvoja nalazili su se u gradovima Zapadne Evrope i Sjedinjenih Država, a stopa rasta uzdignuta je na 0,3 odsto na godišnjem nivou. 19. vijek karakterisale su visoka stopa nataliteta, koja je donosila novu snagu svjetskoj populaciji, ali i visoka stopa mortaliteta zbog loših uslova življenja, što je ovaj period čovječanstva činilo veoma teškim. Ovaj trend prekinut je dolaskom industrijske revolucije, najvećim nosiocem promjena tog vremena.

Ekonomska kriza započeta na jesen 2008. godine pokazala je da tehnološki razvoj savremenog svijeta nije dovoljan da bi omogućio stanje kontinuiranog rasta, zbog čega se na globalnom nivou ponovo uspostavlja period ekonomske stagnacije. Iako tehnološka dostignuća, koja danas koristimo djeluju kao nevjerovatan iskorak u odnosu na sve ono što je postojalo prije samo četvrtinu vijeka, uočava se da u drugim oblastima nauka nije napredovala ni približnom dinamikom. Svjetska privreda dobijala je impuls za razvoj pojavom svakog novog talasa inovacija. Prvi je činilo pokretanje prve parne mašine, parobroda i izgradnje željeznice. Drugi je došao zajedno sa korišćenjem električne energije i motora sa unutrašnjim sagorijevanjem, a upotpunjavali su ga izumi poput električnih uređaja, automobila, aviona i telefonskih centrala. Treći impuls došao je sa razvojem informaciono-komunikacionih tehnologija i inovacija koje su ga pratile, ali koje su sa svakim odlaskom korak dalje u ovoj sferi zapravo pokazivale da čovječanstvo čeka na novi podstrek, koji će donijeti novi talas razvoja.

Iako paradoksalno, svaki dalji razvoj u oblasti informacionih tehnologija, bez obzira na nivo inovacija, u stvari samo donosi profit jednoj industriji, ali ne uslovljava ukupan rast. Rezultati ni jedne revolucije nijesu trenutni, jer do primjene njihovog koncepta treba da protekne nekoliko decenija, čak i kada je očigledno da se trajanje cikličnih faza razvoja smanjuje. Džemjs Vat je parnu mašinu konstruisao 1769. godine, ali je ova inovacija počela uticati na privredu tek tridesetih godina 19. vijeka. Fabrike su osvjetljenje dobile tek početkom 20. vijeka, iako je električna sijalica konstruisana čitav vijek ranije. Zbog toga i uvođenje internet konekcije, koje je ostvareno 1969. godine, a sa masovnom primjenom počelo devedesetih godina i dalje ostvaruje progres samo u određenim segmentima, gdje prednjače informisanje i komunikacija, ali se ljudi još nijesu u potpunosti prilagodili njegovom funkcionisanju.

U vremenu ograničenih resursa i sve brojnije populacije svjetska ekonomija ponovo stagnira. Ipak, najveću prepreku razvoju čine birokratizovana društva koja razvoj nauke sagledavaju jednako kao i druge društvene procese, pokušavaju da ih institucionalizuju kroz prevaziđene administrativne okvire i, iz isključivo finansijskog interesa, djeluju u korist subjekata koji u svakoj sferi drže monopole. Sve veća dostupnost besplatnih sadržaja na internetu, međutim, ukazuje na to da će novac u dogledno vrijeme izgubiti svrhu i da će i najmoćnija društva doživjeti kolaps ukoliko ne prihvate činjenicu da ne postoji ništa vrednije od ideja i da je ljudski um najdragocjeniji resurs koji je besmisleno ograničavati formalnostima.