Za većinu ljudi ideja slobodnog tržišta ima negativan prizvuk koji proizilazi iz uvjerenja da seono temelji na nepravednoj, konstantnoj dominaciji jednog sloja nad drugim. U svijesti pripadnika postkomunističkih društava ono stvara predstavu o poslovnom ambijentu u kojem je na radnoj snazi da prihvati sve zahtjeve poslodavca ili, u suprotnom, gubi svoje radno mjesto, dok se odnos između proizvođača i krajnjeg kupca percipira na način da prvi vješto uspijeva da zaradi na neznanju ili nasušnim potrebama drugog. Uz takav pristup i nije neočekivano da većina građana teško može prihvatiti i samu pomisao da se većina tržišnih procesa odvija bez intervencije države.

U osnovi, čisto tržišna ekonomija predstavlja jedan od najidealnijih mogućih ekonomskih modela. Problem slobodnog tržišta ogleda se jedino u tome što model koncipiran na pomenuti način u svom izvornom obliku ne postoji nigdje u svijetu. To pogotovo nije slučaj sa Crnom Gorom, u čijem opštenarodnom mentalitetu stoji kao imperativ da je uvijek bolje okriviti proces, stanje ili višu silu, a ne konkretnog pojedinca, grupu njih ili pak sopstveni neuspjeh da se na vrijeme ukaže na pogrešnost određenih kretanja. Ekonomski model se na jedno društvo ne može primijeniti, a da se pritom ne zadrže tragovi onog koji mu je prethodio. Još jedan razlog za nepostojanje čiste tržišne ekonomije su državne granice, vlasti i zakonski okviri država između kojih se vrši razmjena.

Koliki je uticaj države na ekonomske procese ogleda se i u tome u kojoj mjeri ona nastoji da sačuva sopstveni kapital na tržištu. Vrijeme klasičnih državnih preduzeća daleko je iza nas, kompanije jedna za drugom podliježu procesima privatizacije, a dugoročne obaveze kompanija preuzimaju privatni investitori. Slika čitavog procesa bila bi sasvim jasna kada bi se navedene aktivnosti odvijale između javnog i privatnog sektora, odnosno kada bi strateški investitori koji dolaze iz drugih zemalja bili tržišni igrači – isključivo kompanije u privatnom vlasništvu. Međutim, u Crnoj Gori postoji slučaj da u jednoj strateški važnoj oblasti koja razvojem savremene tehnoloije sve više dobija na značaju umjesto privatnih kompanija profit ostvaruju vlade drugih zemalja. Riječ je o telekomunikacijama i činjenici da su tri postojeća operatera mobilne i fiksne telefonije u stvari u većinskom vlasništvu vlada Norveške, Njemačke i Srbije. Uzme li se u obzir i profit koji operateri na crnogorskom tržištu ostvare tokom godine otvara se pitanje zašto se u našem slučaju država distancira od tržišne igre, kada investiranjem u određene subjekte može doprinijeti multipliciranju uloženih budžetskih sredstava.

Slična situacija se, iako nijesu u pitanju subjekti u neposrednom vlasništvu vlada drugih zemalja, nalazi i u bankarskom sektoru. Naime, crnogorske banke mahom pripadaju inostranim grupacijama. U ovom trenutku štednja građana i depoziti u bankama se i dalje održavaju na nivou koji omogućava nesmetano funkcionisanje, o čemu svjedoči stepen povjerenja koji se ogleda u rastućem broju korisnika novih ponuđenih usluga. No, ukoliko se u matičnim državama kojima pripadaju centrale banaka koje u Crnoj Gori imaju svoje filijale odluči na određenu racionalizaciju ili restrukturiranja u cilju prevazilaženja novog talasa krize, ili ukoliko dođe do značajnijeg povlačenja sredstava, to će se u najvećoj mjeri najnegativnije odraziti na kreditnu politiku, a time i sve privredne subjekte koji su korisnici pozajmljenih sredstava.

Iz navedenog slijedi da su bankarski i telekomunikacioni sektor, uz energetiku, prioritetne oblasti za intervenciju države. U našoj zemlji se, međutim, sasvim suprotno inicira i sprovodi subvencioniranje onih subjekata za koje postoji najveća mogućnost da funkcionišu po čisto tržišnim principima i jedino na taj način ne ugrožavaju održivost državnog budžeta.

Dešavanja u zemljama regiona, kada je metalurška industrija u pitanju, zbog iščezavanja konkurencije idu u prilog domaćim subjektima. Iako vrijeme čekanja na spontani razvoj događaja koji će donijeti dobre rezultate u industrijskom sektoru najčešće nije kratko, ono ipak manje košta državu od njenog neposrednog učešća u saopšavanju ovih subjekata i to na način na koji im u stvari odmaže.